شعر سنتی حاکم قلمروی قلبم

شعر سنتی حاکم قلمروی قلبم

ای زبان سرخ من بی تو سر سبز ندارم
هستی ام رفته به باد و من دگر نبض ندارم

راز من فاش شده کنایه و رمز ندارم
صحبتم بی تو غم آلود و سر طنز ندارم

( حاکم قلمروی قلبم تو بودی که گذشتی
من شدم دیار غم دروازه و مرز ندارم

به گمانم طول عمرم تا کنون بر هرز رفته
سینه ام کویر و حتی علف هرز ندارم

دل گرفته دست خود عنان این بیچاره را حال
آشنا با عشق گشتم در سرم مغز ندارم )

روزگاری منطقی بودم و عقلم رهبرم بود
حکم دیوانه شدن بود منطق و فرض ندارم

فکر نان باش ای رفیق خربزه آب است همی
خربزه خوردم و حال چیزی به جز لرز ندارم

از همه عالم و آدم من طلبکارم همیشه
بی حسابم با فلک به احدی قرض ندارم

از طفولیت مرا دائم ز مرگ هشدار دادند
اگر این حیات باشد من ز مرگ ترس ندارم

شاعری حرافم و درد دلم زیباست اما
نطق من اتمام یافته و دگر عرض ندارم

( حاکم قلمروی قلبم تو بودی که گذشتی
من شدم دیار غم دروازه و مرز ندارم

به گمانم طول عمرم تا کنون بر هرز رفته
سینه ام کویر و حتی علف هرز ندارم

دل گرفته دست خود عنان این بیچاره را حال
آشنا با عشق گشتم در سرم مغز ندارم )

شعر سنتی حاکم قلمروی قلبم